صهبای عشق

اشک امان نمی دهد. شیعه بعد از چهل روز حزن و اندوه، اینک در روز اربعین داغ دلش تازه شده است. شعر محتشم را باز می خواند:«گویا عزای اشرف اولاد آدم است…» علم ها هنوز در کوچه ها برپا هستند. پرچم های روضه در گوشه و کنار شهر دیده می شوند. به یاد روزی که سخت ترین روز برای آدم و عالم بود، شیعه آتش می گیرد.

اربعین حسینی تسلیت باد

باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین

این چه شوری ست که از یاد تو برپاست حسین

این چه رازی ست که صد شعله فرو مرد و هنوز

روشن از داغ تو ظلمت کده ماست حسین

اربعین حسینی تسلیت باد

آئینه شدی تا که خدا در تو درخشید

خورشیدترین حادثه‌ها در تو درخشید

بر دوست همان روز که با حنجره‌ی خون

گفتی تو «بلی» کرب و بلا در تو درخشید

اربعین حسینی تسلیت باد